ANouk.

Dertig jaar lang leefde ik in de wereld van interieur. Twaalf jaar runde ik met mijn tweelingzus een woonwinkel, daarna werkte ik acht jaar bij Riviera Maison, later fotografeerde en styliste ik huizen voor verkoop, en de laatste drie jaar had ik mijn eigen winkel in Uitgeest. Ik zag huizen veranderen met kleur en meubels. Soms werd het mooier. Soms alleen voller. Ondertussen was mijn eigen leven een zoektocht.

Therapieën, pillen, cursussen – steeds weer op zoek naar iets dat me snel beter liet voelen. Het hielp even. Maar de echte laag bleef liggen. Tot ik besloot om die laag wél aan te kijken. Ik volgde opleidingen NLP, systemisch werk, en verdiepte me in Human Design. Daardoor werd mijn blik scherper, zowel naar binnen als naar buiten. Ik zag waar systemen schuren, waar mensen zich verstoppen, waar angst de boel klein houdt. Het is soms vermoeiend om zoveel te zien, maar het is ook mijn kracht. Want ik kan anderen haarscherp laten zien wie ze werkelijk zijn, waar het stroomt, en waar het vastzit.

Toen viel het kwartje: we kopen makkelijker een nieuwe bank dan een nieuw inzicht. We investeren in de buitenkant, terwijl de binnenkant ongemoeid blijft. Totdat die binnenkant begint te lekken – in steeds dezelfde ruzies, een kind dat vastloopt, een partner waar je langsheen leeft, of een lijf dat protesteert. Daarom is mijn werk veranderd.

Mijn winkel is geen woonwinkel meer.

Het is een plek waar spiegels terugkijken, waar pleisters losgetrokken worden, en waar gelachen, gevloekt en geslikt mag worden. Hier draait het niet om de kleur op de muur, maar om de kleur van je blik.

Ik geloof niet in opsmukken. Ik geloof in kijken. Soms is dat spannend.

Maar daarna is er ruimte  voor echte keuzes, verbinding en leven zoals het werkelijk past.

En voor de rest? Ik drink koffie in plaats van thee (behalve als ik ziek ben), ik loop hard om mijn hoofd leeg te maken, en ik kan enorm lachen om de absurditeit van het leven. Dat neem ik mee in mijn werk. Want groei mag scherp zijn, maar nooit saai.